[Matthijs_ZH]

Beste Rob,
Ik zet uit jouw bovenstaande posting even twee uitspraken onder elkaar:
1) Je eerste zin:
Die dualiteit wordt gewaarborgd door aan de ene kant de administrateur (bestuur) en aan de ander kant de kascontrolecommissie, of in jouw geval de raad van Commissarissen.
2) Je laatste alinea/laatste twee zinnen:
Wanneer de ALV besluit om de administratie uit te besteden aan een administratiekantoor (beheerder) is het bestuur daarvoor eindverantwoordelijke.
Da’s ook de reden waarom decharge aan het bestuur verleend dient te worden en niet aan het administratiekantoor (beheerder).
Duidelijker dan hier kan de begripsverwarring (zelfs binnen één persoon) niet worden weergegeven!
Op alle tussenliggende teksten ga ik niet meer in; vrijwel alles was al eerder te berde gebracht en we gaan nu in kringetjes ronddraaien. Ik stel voor dat we vaststellen dat wij ‘agree to disagree’. Misschien heb ik het ook niet altijd bij het goede eind. Wel wil ik je nog een kleine anekdote vertellen.
Gistermiddag zag ik op straat weer mijn overbuurman. Hij is gepensioneerd en vindt het leuk om veel tijd te investeren in zijn VvE: de ‘spiegelflat’ van ons eigen complex, vrijwel identiek en ook rond 1950 gebouwd. Zoals wel vaker knoopten wij een gesprekje aan.
Indachtig de discussie in dit forum, vroeg ik Lieuwe hoe de boel in zijn VvE geregeld was, qua reglement in de akte. Ook de overkant heeft, net als wij, een reglement dat gebaseerd is op het MR 1973. En net als bij ons, werkt ook hun VvE met een extern beheerkantoor.
Nu was ik benieuwd hoe zij de onderlinge taakverdeling resp. verantwoordelijkheden geregeld hebben. Lieuwe is – als meest betrokken en zeer actieve eigenaar – zo’n beetje het gezicht van de ‘overkant-VvE’. Voortdurend in touw voor zijn vereniging en aanspreekpunt voor alle leden/eigenaren. Ik vroeg hem hoe bij hen de besluitstructuur geregeld was.
“Lieuwe, jij bent de voorzitter? Ja toch?” Lieuwe: “Nee, ik ben de contactpersoon. Wij hebben geen voorzitter.”
Ik: “Maar hebben jullie dan wel een bestuur?”
Lieuwe: “Jawel, van vier leden. En die staan allemaal keurig ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Maar behalve ik zijn die andere drie niet actief.”
Vervolgens wees ik hem erop dat in ons beider reglementen dat wat wij voor het gemak ‘bestuur’ noemen, feitelijk ‘de commissarissen’ zijn. Ja, dat wist hij ook wel vaag, maar dat ‘deed er niet zo toe’. Dus vroeg ik hem hoe hij dan vier bestuursleden commissarissen bij de KvK had kunnen inschrijven, aangezien het reglement bepaalt dat er ‘drie of vijf commissarissen zijn’. Dit had hij zich nooit afgevraagd, en kon hem ook niet echt boeien. “Het gaat toch gewoon goed zo, zoals het nu gaat?”
Daarna vertelde ik hem dat het er in een conflictsituatie wel degelijk toe kan doen dat je de zaken goed geregeld hebt, want rechters kunnen nogal eens als mieren tekeer gaan.
Waarom vertel ik je deze anekdote Rob?
Het schokkende antwoord is, dat wij (Bob, Carla, William, jij, ik en misschien nog enkele anderen) als bovengemiddeld ontwikkelde burgers en zeer betrokken VvE-deelnemers nu al wekenlang bakkeleien over de tekortschietende definities betreffende de VvE-besturende organen en personen. En dat massa’s administratiekantoren hier totaal geen benul van hebben. Sterker nog: op onze zoektocht naar een nieuw beheerkantoor (nadat we het vorige hadden opgezegd) merkten we dat 2 van de 3 kantoren zich geen raad wisten met onze vraag hoe ze nou de stemmingen organiseerden (“Gewoon, met handopsteken…”). Geen enkel besef dat daarmee geen recht werd gedaan aan de volmachten. En pas wanneer wij daarop wezen, volgde er iets van een ‘Oh ja’-beleving.
En dan als klap op de vuurpijl dus ook nog een KvK die (na opgave door Lieuwe) zomaar vier bestuursleden/commissarissen registreert, in strijd met het reglement in de akte. Dus zonder ook maar iets te controleren.
Als je dit alles bij elkaar optelt, qua falende deskundigheid, hoe kun je dan nog van ‘gewone leden’ verwachten dat zij het allemaal wél ten volle doorzien? Of dat zij -onbezoldigd, dat ook nog – zitting (durven) nemen in een z.g. ‘bestuur’ dat nota bene de eindverantwoordelijkheid zou moeten dragen i.p.v. de (betaalde) ‘professionele beheerder’.
Ik vind dat we langzamerhand wel tot een conclusie kunnen (of moeten) komen.
Die is niet zo vrolijk.
Het is een zooitje in VvE-land.
Bepalingen en definities in diverse (al dan niet aangepaste) MR’s en BW-artikelen fietsen vrolijk kaleidoscopisch door elkaar heen. Met een parafrase op de titel van een vermakelijk boek van Harry Mulisch: ‘Voer voor juristen’.
En dan hebben we het dus over bijna 150.000 VvE’s in ons land. Met ruim 2 miljoen onvrijwillige – want wettelijk aangewezen – leden, aan wie zonder enige opleiding, ervaring of expertise wordt toevertrouwd om het vakkundig beheer van hun appartementen te begeleiden. Ik vind dat absurd.
Of, met een modern hypewoord: bizar.