Column: Eerlijk zeggen

Door: Sjoerd Kok | Cocq Makelaars

Gister was ik met Mark gaan eten bij een eetcafé ergens in de Pijp. Aangezien ik geen Van Dam heet ga ik niet vertellen welk eetcafé, maar het was slecht. Heel slecht. Vraag maar aan Mark. Natuurlijk mag je bij een daghap van €8.50 niet te veel eisen stellen. De specialiteit in een café is immers bier. En als je maar genoeg van die specialiteit tot je neemt is meestal alles wel lekker daarna. Deze keer niet dus.

Ik bestelde niet de gehaktbal met zuurkool maar de Thaise curry met rijst. Dom. Ik zal proberen het te omschrijven. De rijst was gekookt met een beetje kokosmelk, dus smaakvol, en mooi gaar. Chapeau. De curry zelf had echter zo weinig met Thailand te maken, dat ik me afvroeg hoe ze deze in godsnaam zo hebben kunnen noemen. Misschien heeft de kok het recept gevraagd aan boord van een vliegtuig naar Thailand? Het had eigenlijk helemaal niets met curry te maken als ik er over nadenk. Een echte curry is namelijk een, al dan niet complexe, combinatie van specerijen of kruiden, met meestal wat pepers erin verwerkt. Niets van al dat heerlijks op mijn bord. Daar lag alleen maar een mengsel van stukjes kipfilet, ui en een niet meer te identificeren groente. De verkleurde randjes van de kipfilet verraadden het gebruik van een magnetron.

Ik legde mijn bestek, wijzend van rechts naar links, op het bord om aan te geven dat ik klaar was, en wilde het eten laten voor wat het was. Dat ging blijkbaar zomaar niet. Het was een van de twee (bijzonder knappe) barmeisjes niet ontgaan dat ik mijn bordje niet netjes leeg had gegeten, en ze kwam informeren waarom. Ik moest het eerlijk zeggen. ‘Nou, ik vind het niet zo lekker’ begon ik nog voorzichtig. Ze legde me uit dat dat niet mogelijk was. De kok was juist zo trots op dit gerecht. Het woord signature dish kwam zelfs voorbij. In een eetcafé… echt waar. Nou vind ik het altijd erg moeilijk om knappe meisjes tegen te spreken, maar deze keer kon ik helaas niet anders. Ik mompelde wat over een magnetron en gebrek aan smaak, maar echt tot haar doordringen lukte me niet.

Even later kwam het andere barmeisje naar me toe om te vertellen hoe erg zij en de kok het vonden dat ik niet tevreden was. Ik voelde de ogen van de kok branden in mijn rug maar keek niet om. Soms kan je oogcontact maar beter vermijden. ‘Wil je anders misschien de gehaktbal?’ vroeg het barmeisje toen. ‘Nee dankjewel’ antwoordde ik, terwijl ik me voorstelde hoe de koks een potje tennis speelden met twee steelpannen en een van de gehaktballen. Het barmeisje stond erop dat ze me iets gaven in de plaats van de ‘curry’. Een biertje voor mij en Mark leek me een mooi compromis. Hier kon het barmeisje zich ook in vinden. Eind goed, al goed. Volgende keer alleen maar bier daar.

Het is nooit leuk om mensen teleur te stellen. Maar soms moet je toch echt de waarheid vertellen. Als ik een huisje in de verkoop moet nemen wat er niet uitziet (maar waar de eigenaar ontzettend trots op is) is dat ook niet altijd even makkelijk. Het is wel belangrijk om meteen vanaf het begin eerlijk te zijn. Dat voorkomt valse verwachtingen, en teleurstelling achteraf. En als je meteen eerlijk bent kan je bepaalde problemen ook op tijd op lossen. Even die paarse muur wit laten verven voordat de eerste mensen komen bezichtigen. Hoe trots de eigenaar ook is op zijn eigen interieur. Gewoon eerlijk zeggen dus!

Over de auteur:
Sjoerd Kok is een van de eigenaren van Cocq Makelaars in Amsterdam en schrijft geregeld over zaken die hij als makelaar tegenkomt. Meer blogs van Sjoerd kunt u hier terugvinden. Klik hier voor de bedrijfsvermelding van Cocq Makelaars.

Gerelateerd
– Column: Tussen de regels door…