Column: Make love not war

Omdat Mitch en ik moeilijk nee kunnen zeggen tegen werk, heb ik mezelf ooit begeven in het moeras dat Verenigingen van Eigenaars heet. En uit dat moeras ontsnapt niemand. VvE’s, zijn de plekken waar de moderne en o zo beschaafde mens zijn oorlogen uitvecht. Als je De Rijdende Rechter iets voor softies vindt, dan moet je gewoon eens aanschuiven bij een VvE vergadering. Een willekeurige welteverstaan.

Door: Sjoerd Kok | Cocq Makelaars

Ik heb al 3 jaar het genoegen om iemand, laten we hem Mr. X noemen, in een VvE te mogen vertegenwoordigen. Hij was zelf naar het buitenland gegaan, dus kon zijn appartementen niet meer zelf beheren. Dat konden wij wel. ‘Dan doe ik toch even die VvE vergaderingen erbij?’ Het leek allemaal zo simpel. twee vergaderingen per jaar, beetje stemmen, even de notulen controleren en doorsturen, klaar. Nou nee.

In de betreffende VvE zat nog iemand, Mr. Y zo u wilt. ‘De kwestie X vs. Y’, zou de perfecte business case zijn om mensen te testen die solliciteren bij de VN. Op de functie van Secretaris Generaal. Iemand die de oorlog tussen X en Y vreedzaam kan beëindigen, is wat mij betreft aangenomen.

Het is niet alleen een grensgeschil dat de twee kemphanen uitvechten. Er was ook ruzie om bepaalde economische belangen. En alsof dat niet genoeg was: ook ideologische verschillen werden betwist. Na een aantal jaren vluchtte X dan ook. Over de zee. Dat is niet laf, dat deed de koningin ook ooit. En wat doe je dan vanaf de overkant? Dan stel je iemand aan, om je oorlog voor je uit te vechten. In dit geval: Moi.

Samenvatting: X had aan landjepik gedaan. Dat nam Y niet, dus die legde beslag op de tegoeden van X en pleegde een staatsgreep om de macht in het gebied. X besloot daarop tot een propaganda campagne die zijn weerga niet kende. Y counterde met het ondermijnen van de rechtstaat. Een wetteloos niemandsland was het gevolg.

Wat nou winter!

Mijn grootste pech is de ongelooflijke vastberadenheid van Y. Als Napoleon net zo vastberaden was geweest als Y, sprak heel Rusland nu Frans. Wat nou winter! Daarnaast werd ik nagenoeg ongewapend het slagveld ingestuurd. ‘Hier Sjoerd, heb je een katapultje, succes!’ In mijn eentje ging ik de strijd natuurlijk nooit winnen. Ik moest een vredesmacht installeren met een atoombom (aan kennis). Dat is toen gelukt. Een beheerder werd aangesteld en een staakt-het-vuren werd afgekondigd. De grenzen werden opnieuw vastgesteld, de tegoeden weer vrijgegeven. Een gezonde VvE werd afgedwongen.

Het bestand hield het helaas niet. De vredesmacht heeft zich namelijk een aantal maanden geleden teruggetrokken. Ze had een ander huurlegertje naar voren geschoven, om in haar plaats de vrede te bewaren. Zodra X en Y doorhadden hoe slecht getraind en hoe ongemotiveerd dit legertje was, hebben ze direct de wapens weer opgepakt. Alles wordt nu weer betwist: de grenzen, de tegoeden en de internationale wetten.

Ik heb besloten niet op een tweede Tour of Duty te gaan. Ik ben oorlogsmoe. Uitgestreden. Y en X moeten lekker doorvechten als ze dat willen. Het gaat ze allang niet meer om wat ze ooit hebben afgesproken. Het is persoonlijk geworden. En niks is zo onredelijk als haat tussen buren. Alles wat je dan nodig hebt ik een beetje liefde. Ik hoop dat ze zich dat ooit beseffen. Dan wil ik best weer een VvE vergaderingetje bijwonen.

Over de auteur

Sjoerd Kok is een van de eigenaren van Cocq Makelaars in Amsterdam en schrijft geregeld over zaken die hij als makelaar tegenkomt.

Gerelateerd

– Column: beter een goede buur