Hondenverbod in huishoudelijk reglement VvE
- Dit onderwerp bevat 31 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op mei 16, 20196:47 pm door .
-
Berichten
-
“… De initieel aangehaalde uitspraak is volkomen helder en er is géén beroep geweest. De uitspraak staat als een huis.”
Hoort die uitspraak niet thuis in het rijtje juridische missers?
citaat uitspraak:
“4.7. De voorzieningenrechter is van oordeel dat het besluit rechtsgeldig is. Weliswaar was het ingevolge artikel 2:40 lid 2 BW jo. 2:15 lid 1 sub a BW vernietigbaar, omdat het buiten de vergadering, niet op basis van eenstemmigheid (2 bewoners hebben tegen het verbod gestemd en 2 bewoners hebben zich onthouden van stemmen) is genomen.
Echter, [gedaagden] hebben naar eigen zeggen de termijn waarbinnen zij ingevolge artikel 5:130 lid 2 BW (in plaats van artikel 2:15 lid 5 BW, zoals [gedaagden] c.s. betogen) hun vordering tot vernietiging van het besluit dienden in te stellen, ongebruikt voorbij laten gaan. Als gevolg daarvan kan de nietigheid niet meer worden ingeroepen.”
MR1992 art. 37 lid 4 : Met een besluit van de vergadering staat gelijk een voorstel, waarmede alle eigenaars schriftelijk hun instemming hebben betuigd.
Dat komt er in die kwestie dus op neer dat er helemaal géén besluit is genomen.
Het besluit bestaat helemaal niet !
Hoezo termijn voorbij laten gaan?
Sowieso verbaas ik me soms over de wijze waarop wetgeving in nederland kennelijk tot stand komt.
In het wetboek staat nergens dat de vergadering bevoegd is regels te stellen betreffende het gebruik van de privégedeelten, er staat alleen:
“BW5:128 : De vergadering van eigenaars is bevoegd regels te stellen betreffende het gebruik van de gedeelten die niet bestemd zijn als afzonderlijk geheel te worden gebruikt, voor zover het reglement daarover geen bepalingen bevat.”
Toch is de mogelijk van regels voor privégedeelten bevestigd door een uitspraak van de hoge raad in 1993, echter alleen als in het splitsingsreglement een opening daartoe wordt aangeboden.
we weten allemaal dat regels in de splitsingsakte niet strijdig mogen zijn met de wet.
Dat geldt dan kennelijk weer niet voor de bepaling dat de vergadering een reglement mag opstellen ter regeling van het gebruik van privégedeelten.
Vreemd toch?
Wat de BBQ en nieuwjaarsrecepties betreft wil ik alleen nog opmerken dat juist in die zaak waarin de doelstelling van de VvE wél ter sprake is gebracht, en door de rechter is beoordeeld, de VvE in het ongelijk is gesteld.
In andere kwesties is geen uitspraak gedaan over de geldigheid van het besluit als gevolg van de doelstelling van de VvE.
Volgens mij valt het verder nog wel mee met zaken die een VvE mag regelen buiten het onderhoud van het gebouw om.
Die hebben dan vooral betrekking op hinder en overlast of andere niet-nakomingen van het reglement.
We wonen in een VvE vaak met veel mensen samen.
Ik heb er dan ook alle begrip voor dat er in de akte regels opgesteld worden om dat in goede banen te leiden en er mogelijkheden worden geboden om hinder en overlast te voorkomen en aan te pakken.
Uiteraard vind ik dat hinder en overlast altijd aangepakt moeten worden, ook als die door honden wordt veroorzaakt.
Om op voorhand een algeheel verbod in te stellen vind ik persoonlijk veel te ver gaan en lijkt naar mijn mening ook op willekeur als het gaat om “de gezondheid”.
Waarom wel een algeheel verbod op honden, en niet op andere zaken die de gezondheid in gevaar kunnen brengen?
Een hond geeft niet per definitie hinder en overlast en is ook niet een groter gevaar voor de gezondheid dan andere bronnen om ons heen.
En dat zeg ik, als totaal geen hondenliefhebber 😉
Hoort die uitspraak niet thuis in het rijtje juridische missers?
Neen, ik heb het over de initiële uitspraak waarmee dit topic start. Die uitspraak is glashelder en die staat. Jij citeert daarentegen uit een uitspraak in kort geding, en daar heb ik niets over geschreven.
In het wetboek staat nergens dat de vergadering bevoegd is regels te stellen betreffende het gebruik van de privégedeelten, er staat alleen:
Wederom neen. 5:128 BW verbiedt niet om zaken te regelen v.w.b. het gebruik van privé-gedeeltes. Dat verbiedt de gehele titel 9 van 5 BW niet.
Merk op dat bijvoorbeeld MR1992 artikel 44 lid 1 b. dit juist expliciet toestaat. Lees in dit verband ook mijn eerdere post aan jouw adres.
Het MR maakt deel uit van de AvS en er is geen sprake van strijd met “hogere regelgeving”. Alles keurig volgens het boekje.Volgens mij valt het verder nog wel mee met zaken die een VvE mag regelen buiten het onderhoud van het gebouw om.
Zie op dit punt bijvoorbeeld MR1992 artikel 44.
Met vriendelijke groet, Bob.Uiteraard vind ik dat hinder en overlast altijd aangepakt moeten worden, ook als die door honden wordt veroorzaakt.
Hoeveel vrijwillige leden-bestuurders opteren er volgens jou nog voor een bestuursfunctie wanneer ze door de vergadering, en als verlengstuk van die vergadering, alleen maar worden ge(mis)bruikt om (met name in iets grotere en grote VvE’s) politie-agentje te spelen voor elke afzonderlijke overtreding, terwijl de vergadering verzuimt generieke besluiten te nemen over een vaak voorkomend probleem?
Ik pas er voor om op aanwijzing van besluiteloze mede-eigenaars al mijn tijd te besteden aan continu overlast veroorzakende hondenliefhebbers die volgens, en naar overtuiging van, 95% van alle leden huftergedrag vertonen.
Met vriendelijke groet, Bob1. Een vernietigbaar besluit is nog steeds een besluit. Als geen (of niet tijdig) vernietiging ingeroepen wordt, is het besluit toch geldig. Misschien gevoelsmatig raar, maar juridisch juist.
2. De wet gebiedt of de wet verbiedt. Soms als volgend recht soms als dwingend recht. De wet gebiedt regels omtrent gezamenlijke gedeelten, maar verbiedt niet het stellen van regels aangaande prive gedeelten. Het is dus juridisch correct dat per MR, verwijzend naar een vastgesteld HHR, regels aangaande gebruik van prive gedeelten worden bepaald. Het is geen strafrecht maar zakenrecht. Het zakenrecht is vrijer, in dier voege dat zolang gewaarborgd is dat partijen de regels kennen of hadden kunnen kennen, eigen regels gesteld mogen worden mitsdien niet verboden.In het wetboek staat nergens dat de vergadering bevoegd is regels te stellen betreffende het gebruik van de privégedeelten, er staat alleen:
Wederom neen. 5:128 BW verbiedt niet om zaken te regelen v.w.b. het gebruik van privé-gedeeltes. Dat verbiedt de gehele titel 9 van 5 BW niet. Merk op dat bijvoorbeeld MR1992 artikel 44 lid 1 b. dit juist expliciet toestaat.
Hoi Bob,
Als ik het goed begrijp zeg jij dus dat de mogelijkheid zaken te regeling mbt privégedeeltes mogelijk is omdat het BW dat niet verbiedt.
Dat zou dan toch betekenen dat BW5:128 lid 1 geen enkele waarde heeft ?
Wanneer BW5:128 lid 1 niet zou bestaan zou volgens jouw redenering de vergadering óók gewoon daartoe bevoegd zijn.
Wat je laatste bijdrage betreft:
Ik woon toch al heel wat jaren in een VvE maar heb eigenlijk nimmer hondenoverlast gehad. In elke VvE bestaat het risico dat er eigenaren zijn die huftergedrag vertonen.
Naar mijn mening heeft de ALV en bestuurders voldoende handvaten om daar tegenop te treden.
In de ene VvE zijn het hondenliefhebbers, de andere wietrokers, enz.
Alles maar verbieden?
Met vriendelijke groet,
Rob
1. Een vernietigbaar besluit is nog steeds een besluit. Als geen (of niet tijdig) vernietiging ingeroepen wordt, is het besluit toch geldig.
Inderdaad, een vernietigbaar besluit is nog steeds een besluit.
Een nietig besluit is echter ongeldig en de nietigheid kan ook ruim na een maand nog ingeroepen worden.
In het geval van MR1992 art. 37 lid 4 is er naar mijn mening alleen een besluit genomen als alle eigenaars schriftelijk hun instemming hebben betuigd.
Wanneer in een reguliere vergadering het quorum niet is gehaald is en er toch een besluit is genomen is het besluit toch ook nietig.
In feite is in dit geval het quorum (100%) ook niet gehaald.
Ook aan jou de vraag,
Wat is dan de strekking van BW5:128 lid 1 als de vergadering ook de bevoegdheid zou hebben als het niet zo omschreven zou zijn?
Als ik het goed begrijp zeg jij dus dat de mogelijkheid zaken te regeling mbt privégedeeltes mogelijk is omdat het BW dat niet verbiedt.
Weer een neen. Alles wat de wetgever niet verbiedt mag in een AvS geregeld worden. Zo simpel is het.
Vriendelijke groet, BobHeb ik nog steeds geen antwoord wat dan de strekking en/of het nut van BW5:128 lid 1 is !
Het antwoord op die vraag is kennelijk toch niet zo eenvoudig 😉
Jawel hoor, maar je zal het geloven of niet, er zijn momenten dat ik wel eens iets anders te doen heb. 😉
Ik zal er op terugkomen wanneer ik tijd en zin heb.
Met vriendelijke groet, BobRustig rustig, er is ook nog zoiets als een leven als werknemer, helaas kost dat vele uren per dag.
De crux van de bepaling zit in de bijzin:
voor zover het reglement daarover geen bepalingen bevat.Hoi Bob en Ronald,
Dat begrijp ik natuurlijk helemaal, jullie hebben volkomen gelijk, ik ga rustig afwachten 🙂
Prettig weekend !Het HHR is een aanvulling op BW, AvS en MR. De enige eis voor de inhoud van een HHR is dat geen strijd mag zijn/ontstaan met wet en AvS (incl. MR).
5:128 BW stelt absoluut zeker dat de vergadering altijd regelende zeggenschap houdt over het gebruik van de gemeenschappelijke gedeelten. Voorts dat eventuele bepalingen daaromtrent in het reglement voorgaan/voor en door de vergadering onaantastbaar zijn.
Met vriendelijke groet, BobDank je wel Bob,
Ik vraag me alleen nog af of het niet handiger/verstandiger zou zijn geweest als er in BW5:128 ook een verwijzing had gestaan betreffende de prive gedeelten.
Dat had wel zo duidelijk geweest en…… dan hadden VvE’s met een ouder reglement er waarschijnlijk ook nog iets hadden gehad.
Nu blijkt het alleen mogelijk te zijn als het modelreglement daar explicitet de ruimte toe biedt.
Hi Rob,
Graag gedaan, geen dank.
Ik sta daar anders in. Alle MR’n van 1983 en later geven (doelbewust en) expliciet de mogelijkheid om in het HHR zaken betreffende de prive-gedeelten te regelen. Vóór 1983 was dat niet standaard en keek “men” daar anders tegenaan. Vanaf 1983 kwam er neergeslagen in het MR, steeds meer beslissingsbevoegdheid voor de VvE.
Wat mij betreft moet de wetgever de spelregels alleen maar tijdens het spel wijzigen wanneer daar een verdraaid goede reden voor is. Het gaat om de rechtszekerheid en het vertrouwensbeginsel. Ik zie géén reden waarom het slimmer of handiger zou zijn om op dit punt middels een heuse wetswijziging alle splitsingen van vóór 1983 te veranderen.
Stel je voor dat de wetgever zomaar alle splitsingen van vóór 2017 wettelijk gelijk zou trekken met het laatst verschenen MR. Het hek zou van de dam zijn, en rechtszekerheid zou niet meer bestaan. Ik moet er niet aan denken. Maar ik respecteer vanzelfsprekend andere visies.
Met vriendelijke groet, Bob
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.