Column: ‘Licht in de tunnel!’ Over ALV’s en voorzitters

Twee woorden: algemene ledenvergadering. Er zijn weinig woordencombinaties zo geestdodend en angstaanjagend tegelijk. Iedereen die lid is van een club of branchevereniging weet wel waar ik het over heb. Niemand gaat er naartoe met een festivalgevoel. De verveling is killing en de mensen aldaar zijn nooit ‘jouw’ mensen. Mitch en ik, trots lid van VBO Makelaar, waren dinsdag de klos. Radio Kootwijk was de arena. De inzet: de contributie en spelregels voor 2014. Saai! Ik had niet kunnen bedenken hoe erg ik er naast zat met mijn verwachtingen.

Door: Sjoerd Kok | Cocq Makelaars

Om 09:00 ‘s ochtends reden we de bossen vlakbij Apeldoorn binnen. Een smalle en kronkelende weg leidde ons door het dorpje. Aan weerszijden van de weg stonden kleine huisjes, waarin niemand leek te wonen. De gazonnetjes waren allemaal perfect onderhouden, wat het geheel als een filmset deed aanvoelen. Het was nog vroeg, maar de hitte van die dag verdrong de koelte van de airco al langzaam. Na een kleine vijf minuten meanderen door het bos kwamen we op een enorme open plek. Ik wreef me in mijn ogen om te kijken of ik niet droomde: een soort kruising tussen een bunker en een toren doemde op. Moesten we daarheen?

Ja dus. Links voor de toren stond een plukje kleine auto’s met wat verveelde mensen erbij. Makelaars, onmiskenbaar. Wordt de typische makelaar in Amsterdam meestal gekenmerkt door een te strak pak, die uit de provincie is vaak te herkennen aan een wat te los zittend kunststof kostuum, met altijd de onverklaarbaar lange mouwen. Het strijkijzer lijkt nog niet helemaal in de mode te zijn, wat resulteert in die prachtige ‘linnenlook’. Tel daarbij de merkschoenen van Van Haren op en je hebt een duidelijk beeld.

De vijver voor het gebouw lag er mooi bij. Het water was echter zo donker, dat ik me afvroeg of ik de krokodillen wel op tijd zou zien aanvallen als ik te dichtbij zou komen. Dat was niet de enige vraag die ik had. Wat ik toch moest verwachten van de dag hield me nog meer bezig. Het feit dat er overal boswachters met herdershonden liepen maakte het geheel nog vreemder. Ik nam in ieder geval maar aan dat het boswachters waren. We liepen immers in een bos. Toen ik de toren binnenging, zag ik aan het meteen teruglopende bereik van mijn telefoon hoe dik de wanden wel niet moesten zijn. Zo afgelegen, herdershonden en metersdikke muren. Wat voor vergadering was dit?

Omdat we iets te vroeg waren was het nog rustig. Ik denk trouwens dat het niet alleen met het tijdstip te maken had. Ik kan me niet voorstellen dat Radio Kootwijk op de kaart te vinden is. Denk maar aan militaire basissen die geheim moeten blijven . Daarbij zie je op google maps alleen een witte vlek op de kaart. En niemand van buiten kent de weg zo diep in de Veluwe. De boswachters wel, en anders de herdershonden zeker.

We moesten ons melden om de presentielijst te tekenen en ons naamkaartje op te halen. Die van ons waren er niet. De dame achter de ontvangsttafel,  voor de gelegenheid in een mooi uniform gekleed, liet ons toch naar binnen. Binnen stonden de stoelen mooi in rijtjes van  15 opgesteld. Zeer net. Er werd met een hamer op tafel geslagen: het teken dat we moesten gaan zitten. De commandant… sorry, de voorzitter nam het woord. Een nette man met grijs haar een straalblauwe ogen. Hij begin met een minuut stilte te vragen voor de overleden leden (gevallenen?). Mitch en ik keken elkaar vragend aan.

Zo vreemd als alles was begonnen, zo geweldig liepen de uren erna. De voorzitter ontpopte zich tot de held van de dag. Hij sprak de 100 aanwezige leden toe als een inspirator. ‘Er is licht in de tunnel!’ zei hij op een gegeven moment. Hij bedoelde dus: we zitten nog wel even in de tunnel, maar zo slecht is het hier eigenlijk niet. Wat nou einde van de tunnel. Deze man had de zeldzame gave om slecht nieuws als goed nieuws te brengen. Alles waar over gestemd moest worden wist hij zo te brengen dat het bijna iedere keer unaniem werd aangenomen. Het maakte helemaal niet uit dat de crisis zo lang duurde, want dat zou er voor zorgen dat de leden juist creatiever werden! Aldus de voorzitter. Ik keek om me heen en was bang dat het misschien toch niet zo simpel zou zijn. De leden waren in ieder geval voor even gerustgesteld en weer gemotiveerd. Dan ben je een goede voorzitter.

‘Dames en heren, we willen de luns natuurlijk niet koud laten wurden, dus laten we de rondvraag alstublieft kort houden.’ Zo werd ook de aanwezige critici feitelijk de mond gesnoerd, en was het opeens voorbij. Alle agendapunten met een overgrote meerderheid aangenomen, niemand één onvertogen woord, en dat in deze tijden. Ik moet nog veel leren blijkt maar weer.

Over de auteur

Sjoerd Kok is een van de eigenaren van Cocq Makelaars in Amsterdam en schrijft geregeld over zaken die hij als makelaar tegenkomt. Meer blogs van Sjoerd kunt u hier terugvinden. Klik hier voor meer informatie over Cocq Makelaars.