Column: De Stadsjutter

Mijn bovenbuurman is jutter. Hij stroopt de stad af, op zoek naar dingen die hij kan gebruiken. Je kan het zo gek niet verzinnen, of ik heb het voorbij zien komen. Lampen, hengels, een verdwaalde barbecue, een koffer oude lp’s en fietsen. You name it. Ik denk niet dat hij een strandjutter is. Al zou ik er niet raar van opkijken als er morgen een paar aangespoelde vaatjes brandewijn op de trap staan. Hij is meer een stadsjutter. En een hele goeie. Sommige mensen kunnen van het land leven. Hij kan van de stad leven. Ook knap.

Door: Sjoerd Kok | Cocq Makelaars

Alles van waarde (een relatief begrip heb ik geleerd) stapelt hij op in ons trappenhuis. Terecht, want zoveel kan je niet bewaren op 38m2. Toch? Wat hij meesleept, ligt er gemiddeld een week. Soms ligt er ook wel eens een paar weken niets. Dan heb ik geluk. De rest van de tijd klauter ik gewoon langs alle spullen. Ik stoor me er niet aan. Ik woon op de eerste verdieping. Dus zo ver hoef ik niet te klauteren.

Mijn buurvrouw (3^e verdieping) is ook jutter. Maar dan een opjutter. Niet zelden, rolt zij demonstratief wat kisten met buitgemaakte waar de trap af. Als statement. ‘Ja ik struikelde erover, dat krijg je ervan he’. Misschien wel handig om erbij te vermelden: mijn buurman houdt van een (al dan niet gevonden) wijntje op zijn tijd. Mijn buurvrouw ook. Dat leidt dan dus ook wel eens tot wat schreeuwpartijtjes. En omdat in ons trappenhuis meer dan genoeg wapens voorhanden zijn , worden er ook wel eens met wat spullen in de rondte gezwaaid. Nu is dat vintage spul kwalitatief gewoon beter dan al dat moderne plastic. Met een stalen kist kan je lekker doorbeuken. De littekens op de muren vertellen de mooiste verhalen.

Door de strategische ligging van mijn appartementje ben ik gebombardeerd tot de VN van ons pand. Een blauwe helm zou geen overbodige luxe zijn, maar de rol van vredesonderhandelaar past me niet. Ik vind onderhandelen heel leuk, maar niet met gekken. Als ze dan weer eens een grensconflict hebben uitgevochten, ben ik vaak de eerste die mag beslissen wiens schuld het eigenlijk was. ‘Die van jullie’, zeg ik altijd. Zwitserland doet het, als neutraal land, ook prima.

Als wij eigenaar van ons appartement waren geweest, hadden de buren  hun grieven kunnen uiten tijdens de jaarlijkse VvE vergadering. Los daarvan stelt de Vereniging van Eigenaars vaak ook een huishoudelijk reglement vast. Daarin staat dan ook wat over het opslaan van goederen in de openbare ruimte. Mijn buren en ik huren. Sociaal. De eigenaar van het pand interesseert het totaal niet wat we doen. Zolang we maar betalen. Zijn beheerder is vooral druk met niet terugbellen of mailen. Heeft daar zelfs een dagtaak aan.

Hoe kleurrijk mijn woonsituatie ook is, als ik t.z.t. wat kan kopen doe ik dat wel meteen. Wat strakkere regels, wat meer onderhoud en geen wapens op de trap, ik teken ervoor. Ook wel zo leuk als je oma op bezoek komt. Dat ze dan gewoon naar binnen kan komen. Wat ik wel zou missen is de mogelijkheid om mijn huis iedere week opnieuw te kunnen inrichten. Mijn trappenhuis is in ieder geval een stuk goedkoper dan hippe winkels zoals Hout & Nieuw. De spullen die ik vind hebben ook allemaal een mooier verhaal. Geschiedenis op de trap. Wie wil dat nou niet?

Over de auteur

Sjoerd Kok is een van de eigenaren van Cocq Makelaars in Amsterdam en schrijft geregeld over zaken die hij als makelaar tegenkomt.

Gerelateerd

– Column: Make love not war
– Column: Eerlijk zeggen
– Column: Tussen de regels door…
– Huishoudelijk Reglement: wat je daarin wel en niet mag regelen (artikel)