Column: VvE vergadering in Italië

Ze konden het in Italië nauwelijks geloven. Dat we hier in Groningen VvE-vergaderingen steevast eindigen in een gezellige borrel. In Italië gaat dat namelijk anders. Zuchtend had Giovanni zijn jaarvergadering aangekondigd. Alma haar gezicht stond daarop op onweer. Roberto’s ooglid begon te trillen. Want die VvE ‘s (Verenigingen van Eigenaren, red.) in Italië lopen standaard uit op slaande deuren, gekrijs en geschreeuw, omvallende stoelen, iemand die hysterisch ‘Rustig! Rustig nou!’ roept en een voor iedereen opperst verwarrend einde.

Door: Marc Wiers, eerder verschenen op: RTV Noord

VvE vergadering in Italië

Nieuwsgierig naar al die verhalen had ik gevraagd of ik mee mocht. Alma had me hoofdschuddend aangekeken. Giovanni had morrend toegezegd. En daar zaten we dan, in de huiskamer van nummer 8/10. ‘Geen gerook hier!’ riep een vrouw van middelbare leeftijd achter me tegen een oud mannetje op de eerste rij. Woest draaide hij zich om. ‘Dit is míjn huis!’ Waarop de vrouw demonstratief de hele avond, ritmisch om de minuut, een kuch liet horen.

“No, no, no!”

De ‘voorzitter‘ was Guiseppe, een vriend van mijn schoonpa. Hij kuchte, tikte met een lepel tegen zijn wijnglas en wilde duidelijk de vergadering openen. ‘Wácht!’ riep de buurvrouw uit onze eigen hal, ‘Eduardo is er niet. Die doet het geld! Hoe kunnen we nou iets beslissen zonder hem!’ De helft van de stikvolle woonkamer murmelde instemmend, de andere helft protesterend. Guiseppe leek onverstoorbaar. ‘Vrienden, buren, Eduardo heeft mij gevraagd de uitleg te doen van kosten en baten,’ hij zat nog midden in zijn zin toen het dikkige besnorde mannetje van beneden luidkeels zijn protest liet horen. ‘No, no, no! Niks doorschuiven! We willen Eduardo. Anders besluiten we hier helemaal niks!’

Penningmeester gevonden

De vrouw van het oude sigarenmannetje voorin hoorden we ondertussen in het halletje luid telefoneren met de penningmeester. Triomfantelijk kwam ze de woonkamer binnen. ‘Hij is er zo. Hij had zich vergist in de avond!’ Opnieuw begon de helft van de groep instemmend te murmelen. Ondertussen werd het gekuch van de antirookster steeds luider. Mijn schoonpa stond op. ‘Maar Guiseppe, hoe kan het nou dat Eduardo jou heeft gevraagd om de penningen over te nemen, als hij eigenlijk gewoon van plan was om te komen?’ Sommigen begonnen te klappen. Anderen te zuchten. Guiseppe wilde het woord nemen toen de voordeurbel ging. ‘Daar is Eduardo’ riep de vrouw des huizes en glipte de hal weer in.

Reparatie van de lift

Het eerste onderwerp van de avond was de reparatie van de lift. Het ding is oud en eigenlijk aan vervanging toe. Maar dat gaat de twaalf eigenaren ieder tweeduizend euro kosten. ‘Reparatie is voorlopig goedkoper,’ besloot Eduardo met zijn leesbril over zijn gewone bril geschoven, scheef op zijn neus. ‘Of wacht, dit is de offerte van de liftschacht alleen… of niet.’ Onhandig draaide hij zijn verfrommelde stapel bonnetjes en papieren totdat hij er zelf ook niet meer uitkwam. ‘Hoe dan ook, reparatie is goedkoper. Tenzij dat leidt tot zoveel slijtage aan de schacht dat die óók vervangen moet worden. Tenminste…’ Met een radeloos gezicht doorzocht hij zijn slordige stapel papiertjes.

“Doe eerst je huiswerk!”

De antirookster sprong woest op. ‘Wat ís het nou. Mét of zonder schacht. En hoeveel kost het nou eigenlijk? Doe eerst je huiswerk!’ Het dikke snormannetje van de begane grond klapte luid, ‘Brava! Brava! Wil het rekenwonder hier misschien ook even uitleggen dat wij dat kreng nóóit gebruiken? Nog geen cent krijgen jullie van ons!’ Als door een wesp gestoken sprong de jongen aan de zijkant op de bank, en hing dreigend over het snormannetje. ‘Jullie gebruiken die lift wél! Om op het dakterras te komen! Waar krijg je anders zo’n dikke pens van!’ ‘Rustig! Rustig nou!’ riep de dame des huizes met een dienblad met koffie op haar armen. ‘Dakterras? Jullie mogen het dak helemaal niet als terras gebruiken!’ schreeuwde mijn schoonvader door de kakelende meute heen. Maar niemand hoorde hem meer.

Twee uur later waren we thuis. ‘Nu pas?’ hoorden we Alma vanuit de keuken roepen. Duizelig keek ik Giovanni aan. ‘Geloof me, dit was de effectiefste VvE sinds jaren.’

Over de auteur: Marc Wiers

Marc is altijd onderweg tussen Genua (Italië), Straatsburg (Frankrijk) en Groningen. Wat hij onderweg tegenkomt vertelt hij elke maandag in zijn column op RTV Noord. Wil je meer van dit soort verhalen lezen? Kijk dan eens op www.kaaskopingorgonzolaland.nl. Je kunt Marc ook volgen op Twitter.