Zomercolumn: "Just for the lol"

Mijn klant was wat nerveus. Niet zo vreemd als je bijna de koopakte voor je allereerste appartement gaat tekenen. En nog in een vreemd land ook. In een taal waar je niks van begrijpt. Gelukkig had ik nog ergens een Engelse vertaling kunnen regelen, zodat we deze van te voren hadden kunnen doorspreken.

Door: Sjoerd Kok | Cocq Makelaars

Om half drie moesten we ons melden, diep in het chique oud-zuid. In een buurt waar alle voormalige woonvilla’s nu dienst doen als kantoor. Iets met vastgoed BV’s, gokte ik. We moesten goed zoeken. Ik was nog nooit eerder bij deze notaris geweest. Tussen alle statige panden in stond een wat kleiner, net iets minder goed onderhouden huisje.

Een piepklein naambordje liet zien dat we het inderdaad hadden gevonden. Ik moest kloppen, want de bel deed het niet. Even was ik bang dat ik de deurklopper los zou trekken als ik teveel kracht zou gebruiken. Het ding was zo verweerd dat ik niet kon zien wat voor dier het ooit voor moest stellen. Na een paar keer heel voorzichtig op de deur te hebben getikt hoorde ik wat gerommel aan de binnenkant. Iemand bewoog onder een hoop gepiep en gekraak naar ons toe. Het leek mij dat het de vloer was die zo’n herrie maakte maar toen de deur openging was ik daar opeens niet meer zo zeker van.

Een werkelijk stokoude vrouw stond in de deuropening. Staan is misschien niet het goede woord. Het was meer een soort leunen. Twee zwarte priemende oogjes keken ons onderzoekend aan van boven een piepklein leesbrilletje. ‘Kan ik u helpen?’ kraste ze. ‘Wij komen voor het tekenen van de koopakte mevrouw’, zei ik net iets te hard. ‘Ik ben niet doof hoor, jongeman. Komt u verder.’

Bedremmeld liep ik achter de vrouw aan naar de wachtkamer, achterin het souterrain. Het leek alsof we een deur naar het verleden waren doorgegaan. De wachtkamer had zo door kunnen gaan voor een gentleman’s club uit de jaren 20 van de vorige eeuw. Die had onze gastvrouw zelf ook nog wel bewust meegemaakt, bedacht ik me. ‘Meneer de notaris kan u zo zien’, meldde ze ons.

“Ans! Koffie!”

Mijn klant keek zijn ogen uit. Of alle notariskantoren zo waren? In een ver verleden ongetwijfeld wel, leek me. We keken wat verwonderd om ons heen en namen de prachtige kamer in stilte in ons op. Na een minuut of vijf werd de stilte verbroken door het gerinkel van een bel. Het klonk als zo’n bel die men gebruikt om de butler te roepen. Mijn klant en ik keken elkaar vragend aan. Na een korte stilte klonk de bel weer. Nu wat dwingender. Nieuwsgierig stond ik op en liep ik de richting in waarvan het gerinkel leek te komen, mijn klant mee in mijn kielzog.

Eenmaal op de gang kon ik duidelijk horen dat het geluid van boven kwam. Niet alleen omdat we dichterbij waren gekomen trouwens. Het gebel werd almaar heviger. ‘U mag naar boven hoor mensen!’ wierp het oude vrouwtje ons toe. Voetje voor voetje slopen we, nogal beduusd, de trap op. Boven aangekomen was het aardedonker. Verderop zagen we een streepje licht ons tegemoet stralen. Op de tast (en op goed geluk) schuifelden we die kant op. Na wat een eeuwigheid leek vond ik eindelijk de deur. Met een luid gekraak ging deze open.

Ansie en de notaris

Omdat onze ogen net gewend waren aan het donker moesten we even wachten tot we weer wat konden zien. Deze kamer was wel goed verlicht. Zeker vergeleken met de ruimtes waar we al waren geweest. Vanuit een grote leren stoel, aan het einde ven een lange hardhouten tafel, lachte een gezellig dikke man ons vrolijk toe. ‘Ik dacht dat u mij niet hoorde!’ schaterde hij ons toe. Zijn vette Amsterdamse accent maakte het geheel nog mooier. ‘Gaat u lekker zitten. Kan Ansie u wat koffie inschenken?’ Nog voordat we konden antwoorden schreeuwde hij: ‘Ans! Koffie!’

Hij ging verder: ‘Ow ja! U was die Engelse meneer toch?’. ‘Deens’, verbeterde ik hem voorzichtig. ‘Geen probleem, no problem!’ grinnikte hij joviaal. Wat volgde was het meest verwarrende uur uit mijn leven…

“You don’t buy a house just for the lol he?”

Omdat mijn klant geen Nederlands spreekt, besloot de notaris om de akte bij het voorlezen voor hem te vertalen. Op zich geen probleem natuurlijk. Zo heb ik het al tientallen keren meegemaakt. Alleen had deze notaris de kleine tekortkoming dat ongeveer 25% van zijn Engelse vocabulaire bestond uit het in het Engels uitspreken van Nederlandse woorden. Je kan begrijpen dat iemand die allemaal juridische termen voor het eerst hoort, er niet bij gebaat is als een kwart van de woorden totaal onbegrijpelijk zijn voor hem. Aldus geschiede het.

De notaris, joviaal als hij was, besloot er ook nog wat grapjes tegenaan te gooien. ‘You know i’m going to over… ehm… hoor you about this later, right?’ zei hij met een vette knipoog. Mijn klant keek in paniek mijn kant op. Rustig nee-knikkend probeerde ik hem gerust te stellen. ‘What’s an overwhore?’ fluisterde hij zachtjes. Terwijl ik uit alle macht probeerde om niet te lachen, legde ik hem uit dat hij hier niet op hoefde te letten. ‘Well, you don’t buy a house just for the lol he?’ ging hij verder.

There will be a tolk the next time!

Zo’n zestig hele lange minuten later (ik had hoofd- en buikpijn van het inslikken van mijn lachsalvo’s) hadden we de complete akte doorgenomen. De ogen van mijn klant waren wijd opengesperd. Hij durfde bijna niet te tekenen, zo weinig had hij er van begrepen. Omdat we de akte van te voren al hadden doorgenomen durfde hij het uiteindelijk toch aan.

Nadat we een kopie van de getekende overeenkomst hadden gekregen trokken we snel onze jassen aan. Haastig gaven we de notaris een hand. ‘There will be a tolk the next time you know dat, right?’. ‘Yes please!’ riep mijn klant extatisch uit.Ik was nogal verbaasd dat mijn klant het woord ‘tolk’ wel had begrepen. Misschien is dat hetzelfde in het Deens, of misschien hoorde hij gewoon wat hij wilde horen.

We groetten de notaris nog een keer vriendelijk en deden de deur open. In de deuropening stond Ans, met een dienblad met koffie. Het dienblad trilde zo vervaarlijk dat de koffie in de kopjes zachtjes begon te schuimen. Ik ver excuseerde me dat we toch echt weg moesten en beloofde plechtig dat we de volgende keer zeker onze koffie zouden opdrinken. Pas toen we weer buiten stonden realiseerde ik me dat arme Ansie dus een uur had gedaan over het zetten van de koffie. Of over het beklimmen van de trap met diezelfde koffie. Hoe dan ook, dat deed Ansie vast niet for the lol.

Over de auteur

Sjoerd Kok is een van de eigenaren van Cocq Makelaars in Amsterdam en schrijft geregeld over zaken die hij als makelaar tegenkomt. Meer blogs van Sjoerd kunt u hier terugvinden. Klik hier voor meer informatie over Cocq Makelaars. Engels is bij Cocq Makelaars geen probleem. Zie daarover: http://www.cocqmakelaars.nl/english-no-problem